Column van Peter de Bruin

Vroeger leerden we alles uit het hoofd. Goede leiders gaan voor in uit het hoofd komen. Peter de Bruin bespreekt een oerzaak.

Wat doe je met een top 20-leiderschapstraject als de voorzitter ‘te druk’ is om te participeren? Welke interventies zijn kansrijk om een leider uit zijn/haar rat-race te redden? Je leest het in deze nieuwe column van Peter de Bruin. Redt-race!

We genieten van ‘onze’ Olympische atleten, die állen hebben gedaan en gelaten om hun topprestatie te leveren. Na de vakantie gaan we weer aan het werk. Voor welke van onze prestaties klinkt ooit het Wilhelmus?

Is de functionele samenstelling van de RvC/RvT voldoende in lijn met de vele issues op het bord van het Bestuur en hun vele stakeholderrelaties? De vraag stellen is ‘m beantwoorden, stelt Peter de Bruin in zijn meest recente column. Een oplossing ligt besloten in integraal toezicht, waarbij kennis van transformaties van grote toegevoegde waarde is. 

Peter de Bruin signaleert een groeiende onbalans tussen een meerderheid die alleen voor zichzelf gaat en een minderheid die verantwoordelijkheid neemt groter dan dat. Kun je politici en instituties de schuld geven als je zelf niet meedoet, vraagt hij zich af. Zijn pleidooi, verklein de afstand door te kiezen: vóór! Stem op karakter!

Peter de Bruin pleit in zijn laatste column voor een brede vertegenwoordiging in de Boardroom. De tegenwoordige gang naar de Courtroom en ander activisme om tot andere belangenafweging te dwingen, polariseert en werk dus niet. Duurzaam evenwicht vergt verbinding, geen verontwaardiging. 

Organisaties zijn in een staat van permanente verandering. Dat doet steeds meer aanspraak op ieders veerkracht, een zeer waardevolle competentie. Maar ook iets om zuinig op te zijn. Het houdt een keer op. Directies die het als één team goed voordoen om politiek gedoe te minimaliseren, investeren in de veerkracht die de organisatie nodig heeft voor dé succesfactor van deze tijd; verandervermogen.

Peter de Bruin beweert dat we alleen samen uit alle crises kunnen komen. Maar we zijn verwend en wijzen vooral naar de ander. Wijzen op de tweedeling polariseert en verlamt, waardoor de onafwendbare problemen als een sluipmoordenaar op ons af zullen komen.